Ons minipensioen!

t' Ziet er niet zo goed uit, werken tot ons 67ste..
We knijpen er dus maar beter tussenuit van zodra het kan, omdát het kan!
Eenmaal 'gesetteld' leek het niet meer zo evident om alles achter te laten en al zeker niet voor langer dan een maand.
We moeten ook niet zeveren, reizen is en blijft een financiële aderlating en met het geld dat we in deze reis staken, hadden we zeker verbouwingen part 3 gefinancierd kunnen hebben. Of een beleggingsfonds kunnen oprichten om de kleine een kick-start te verzekeren. Of een mooiere auto, 2 vette mountainbikes en nieuw kitemateriaal kunnen aankopen, of, of,...
Feit is dat we het hebben gehad en van elke seconde hebben genoten!!!

We kunnen iedereen aanraden om even van de trein te springen. 't Is pas op 't perron dat je merkt hoe snel ie raast en enkel daar kun je op een ander spoor hoppen.
Hoe je het ook draait of keert, 't zou jammer zijn later te beseffen dat je eigenlijk een andere bestemming had gewild. A-men to that!

Bon soit,
NZ was waanzinnig!!
Er is een reden waarom de zon hier elke dag eerst schijnt.

Bedankt om ons te volgen! Jullie waren subliem! :)

Xx Beth en Martijn

Damee dat dat gras hier zo groen is...

Te veel regen om te klimmen, te weinig wind om te kiten, te kleine golven om te surfen en te veel te doen om ons te vervelen!
De pluviometers explodeerden in Castle Hill, waar we onze klimvaardigheden wat dachten bij te schaven. En natte rotsen en klimmen gaan helaas niet samen. We vonden er onderdak bij Michael, die ons als Jozef en Maria - als bijzonder christelijke mens verwoordde hij het zo - in zijn kribbe onderdak bood tegen de storm.
Een lekkere soep, een nacht in een bed en een handvol interessante gesprekken later, trachtten we ons geluk op te zoeken in Arthurs pass. Maar ook in de rit ernaartoe slaagden we er niet in om de regen van ons af te schudden. Aangestuwd door een krachtige 9bfr, stak het ons zelfs voorbij. Onze hightopcamper grinnikte en steigerde bij elke windruk. In de 24 uren dat we er waren, hebben we toch een trotje gedaan naar een 138 m hoge waterval. Het water waaide bij momenten meer omhoog dan dat het Newtons regels volgde.
Met een bedoomde camper, vochtig van alle natte kleren en met nog nét 1 droog tenuetje aan ons lijf, keerden we een pakje sneller dan verwacht naar Christchurch terug. Al snel bleek dat een goede beslissing te zijn. Tis nu niet dat we daar met de zon geen blijf wisten, maar vergeleken met alle omliggende gebieden was dit het paradijs.

Al snel bleek dat de grote aardbevingen van bijna 4 jaar geleden hier nog steeds een ongelooflijke ravage tentoonspreiden. Een kleine 40 000 (!) naschokken later is de stad in heropbouw maar even goed oude, ontoegankelijke gebouwen aan het slopen. Overal in de stad zijn werken aan de gang, in de wegen zitten kraken, halve heuvels zijn naar beneden gekomen waarop zwaar beschadigde huizen angstvallig over de afgrond hangen, overal in de stad staan containers om mensen te beschermen voor instortende gebouwen. Een groot deel vd mensen kunnen niet aan de wederopbouw van hun huis beginnen wegens verzekeringskwesties.. Hallucinant! Maar overal worden kleine of grote maar overall creatieve projectjes uit de grond gestampt om het leven hier weer op te bouwen en de stad leefbaar te maken. Er blijft een grote angst voor nieuwe bevingen, maar we hebben de indruk dat ze hier wel hun kans grijpen om de stad helemaal anders en vernieuwend op te bouwen. Zeker weten dat een bezoekje aan Christchurch meer dan ooit de moeite waard wordt!

We ontmoetten Michael opnieuw, die ons als een echte pro rondleidde in eigen stad. We maakten kennis met zijn 2 dochters en schoonzoon die ons in de dagen erop een warme douche, gratis surfboards boden en de mooiste plaatsjes tipten.
Er is altijd wel iets wat ons up and running houdt, is het niet het weer, dan zijn het de mensen of de waanzinnige natuur.

Christchurch gaf ons bovendien een vakantie zoals we onszelf weinig opleggen, eentje van verplichte rust, van lang uitslapen, van niets bezoeken, van rondslenteren, van gas leren terugnemen óók in het reizen, van nog enkele dagjes surfen omdat het kan, van de ene bar voor een koffie naar de andere voor een thee, van nog even keihard stilstaan bij wat een gelukzakken we wel niet zijn!

Vrienden van de blog

Blog 10 -

Dag vrienden van de blog,

Veel zuidelijker dan Bluff konden we niet meer, dus begonnen we een dikke week geleden aan onze tocht Noord, oftewel onze weg terug.
Voor ons vertrek hadden Batist en Lynn in een raptje enkele dingen op onze kaart omcirkelt, de Catlins was één van die zaken. Een kuststrook waar bos, weilanden, nationale parken en stranden samen komen. Een weg van 200 km waar de ene bezienswaardigheid na de ander volgt. We leerden niet enkel op de namen af te gaan, zo hebben we de Niagara Waterfalls na veel zoeken toch gevonden en bleek dat een beekje met een verval van 60 cm te zijn.

Aan Dunedin, een grote studentenstad aan de Oostkust besloten we niet teveel woorden vuil te maken. Ons enige doel: de zeldzame blauwe pinguïns in hun natuurlijke habitat spotten.
Bij nader inzien kunnen we daar nu toch een boek over schrijven..
Voor een tour wilden we niet betalen, bedankten met veel show bij de Japanse bediende achter de balie en gingen koppig zelf onze weg.
Die beestjes komen normaal gezien bij valavond uit het water om hun hol aan land op te zoeken, dus besloten we om al om 17u aan het water te gaan zitten want "je weet maar nooit dat er vroege vogels bij zitten".
Ondertussen trok een serieuze storm over, gietende regen en windkrachten waarbij zelfs Beth in zwangere toestand niet op haar benen kon blijven staan. Die Japanner lachte in z'n  vuistje om al dat dappers. Een vol uur later én doorweekt besloten we dat we de pinguïns van boven op de heuvel waar onze camper stond misschien ook wel konden zien stranden.
Weer 2u later en 2 hysterische Bethmomentjes "ik heb ze gezien" waarna we samen met een gevolg andere toeries naar beneden stormden en niets aantroffen, hadden we de moed opgegeven. We hadden gekookt, onze camionette van onder tot boven gekuisd, geskyped met de ouders en nog steeds geen pinguïns te zien. Twas ondertussen stikdonker, de tour waarvoor we vriendelijk bedankt hadden, was begonnen en hun fars dansten vrolijk over het water. Niet veel later zagen we in het felle licht van die fars kleine zwarte dingen bewegen e sneakten we met een onoplettende gids mee naar beneden. Onze tactiek om te doen alsof we geen Engels spraken werkte TOT... diezelfde man de Japanner van achter de balie bleek te zijn. Gelukkig kon die ermee lachen en liet hij ons de 178 pinguïns mee bekijken die op een meter van ons richting hun hol stapten. Van toewijding gesproken...

Iets hogerop de oostkust bezochten we de moeraki boulders, een hoopje stenen in de zee. Op zich niet zo spectaculair en al zeker niet omdat we ze bij hoogtij gingen bezoeken.
Martijn zorgde voor de grootst attractie door de boulders te beklimmen zonder nat te worden, iets waarvan de bus omstaande Japanners (again..) gretig foto's maakten voor hun thuisfront en Beth dan weer van hen.. De cirkel dus even rond als die boulders.

Van de kust naar de inlandse meren dan maar. Lake Pukaki en lake Tekapo boden ons de eerste warme zonnestralen en stunning views op Mount Cook en alle andere omliggende bergtoppen. Misschien is dit wel het mooiste partje NZ. Met een gratis kampplaats aan het meer en een paar avondjes kampvuur onder een rijkelijk gevulde sterrenhemel sloten we een paar intensieve dagen af.
Mount Cook zelf leek een paar van z'n regenachtigste lentedagen te beleven. We baanden ons toch een weg op een tweetal hikes en kregen er een hoop lawines als toetje bij. Werkelijk om de 5 minuten weerklonk op de pieken voor ons een gekraak gevolgd door een bewegende sneeuwmassa. Indrukwekkend!

Onze trouwe reisgenoten en Zwitsers, Fabienne en Johann, vertrokken eergisteren richting hun volgende bestemming. Reden genoeg om ons te spoeden naar Akaroa - een klein gezellig dorpje zoals je er wel in zuid Frankrijk kan vinden, in de buurt van Christchurch - om hen uit te zwaaien.

Met nog een goede week voor de boeg profiteren we nog even van een korte lus landinwaarts richting Athurs pass voor een stevige hike, richting Lake Coloridge voor nog een lading Saint-tropez-gevoel en richting castle Hill voor nog wat geboulder.

We pikken de laatste zonnestralen mee, lezen ons een weg richting het einde van onze boeken en genieten extra van de klimmetjes hier!

Tot de volgende!
X

Mar-athon-tijn!

Martijn: " Ik had na m'n elleboogblessure enkele maanden geen klop meer gedaan. Toch niet qua sport. Sinds ons vertrek 2 maanden geleden had trainer Ben weer een schemaatje klaar om me in 7 weken klaar te stomen om de 42 kilometer uit te huppelen. De waarschuwing 'verwacht er niet te veel van' terwijl hij vertwijfeld m'n groeiend bourgondische gezwel bekeek, deed me beseffen dat ik wel een zeer groot vuil varkentje te wassen had. De eerste trainingen deden ook helemaal geen goed aan m'n zelfvertrouwen. Het feit dat Bethje nu wat meer slaap nodig had dan anders, maakte het trainen wel wat eenvoudiger. Ik ging 's morgens vroeg lopen, terwijl Beth de kleine nog wat liet uitslapen. Tempo lopen en een gemiddelde snelheid aanhouden waren al helemaal belachelijk, onverharde tracks met ladders of van rots naar rots springen om beekjes te kruisen, waren meer regel dan uitzondering.
Alhoewel het de oudste marathon in de zuiderse hemisfeer is, was de marathon zelf geen heroïsche tocht met finish in een stadion als climax. Het was een eerder sobere tocht met 50 deelnemers. De weg was gelukkig verhard, maar helaas een niet afgezette, heuvelende provinciebaan, waar trucks nét niet het haar van m'n kieten afreden. Beth, die me trouw om de 5 km kwam bevoorraden en vooruitschreewen, was een oase in de dorre woestijn van afzienland. ;)
Vooral de 36e kilometer en deze erna waren harde dobbers. De weg bleef maar komen en de hellingen bleven kronkelen.
Maar eind goed al goed, het vooropgestelde doel van 3u30 is netjes behaald. De masseuse heeft aan mij alvast een vette kluif gehad.

Alsof dat allemaal nog niet genoeg was..

Met het oog op de marathon in het verre Riverton, stuurden we onze camper al snel na Abel Tasman fors in de richting van het zuiden, langs de zwarte stranden op de westkust. Tussen de pannenkoekenrotsen, pinguïns en zeehondjes door op zoek naar gletsjers.
We trokken in 2 dagen naar fjordland, waar we hoopten op een verrassing van formaat bij de Frans Joseph glacier en de fox glacier. Prachtige gletsjers op 600m hoogte en enkele luttele kilometers van zee zijn ze werelduniek. Tussen de wolken door en na een hike van amper anderhalf uurtje hebben we ze zien blinken, al staken de helihikes en de guided tours óp het ijs nogal onze ogen uit..

Na het ijs en de drukke villages in het westen, trokken we weer landinwaarts richting Wanaka & Queenstown, twee thuishavens voor adrenalinejunks. Welke er mooier is, is moeilijk te zeggen. Beiden zijn omringd door bergen en liggen aan een meer met glashelder gletsjerwater. Alles doe je hier ook met helicopters; heli-tour, heli-hike, heli-ski, heli-skydive, heli-bike.  Vooral dat laatste deed ons wat wegkwijlen. Helaas, zélfs onze beste pupyblik kon niets van de prijs afdoen.

Queenstown is wat groter, mondainer. Lijkt op een dorp maar met de energie van een metropool en is de trotse drager van de 'global adventure capital'. Helaas hangt aan alle kilo-fun ook een giga-price.  Martijn hing zijn leven aan een elastieke rekker nadat hij net voldoende bekomen was vaneen fameuze downhill onder begeleiding van de locals op de vertigo tracks.
Beth liet beide dingen wijselijk - doch met pijn in het hart - aan zich voorbijgaan met het oog op een kleine, doch snel groeiende bubbel in de buik.

Wanaka is wat kleiner, gezelliger en práchtig om te hiken. De gletsjer die we daar na een uitdagende klim konden bewonderen, deed alle andere in het niets verdwijnen. De track bleef uiteindelijk nogal ver van de gletsjer zelf. Later begrepen we waarom. Een lawine met een oorverdovend gekraak, leverde een prachtig schouwspel en de kers op de taart.

Na 5 weken wildkamperen in Nieuw - Zeeland is ook in Wanaka aan dat mooie verhaaltje een eind gekomen. Misschien zijn we wat lakser geworden in het verstoppen, of misschien hadden we gewoon pech, maar bij het ontwaken stak een boete van 200 klakkers tussen de voorruit. Ze hebben ons niet wakker gemaakt, we konden ons niet verdedigen.
Maar, Martijn zou Martijn niet zijn.. We gingen op zoek naar de office en hij wachtte op de meest vrouwelijke officier om zijn parlé af te steken.
Ze geven ons nog officieel bericht, maar het lijkt alsof we hier portie 2 van ons geluk verbruikten!

Voor Doubtfull sounds boekten we een overnight cruise op een zeilboot, waardoor we ook 's avonds, 's nachts en 's morgens van de overweldigend rustige omgeving konden genieten. Op z'n mooist in de regen, dan kletteren honderden watervallen langs de rotswanden de dieperik in! Zonder andere boten in de buurt en in de stilte van valavond, leken de fjorden oppermachtig, de dieren in hun nopjes en de toeries - zélfs onze noorderburen - stil en onder de indruk.

Op dit moment worden we in South Hillend grondig verwend door een eerder geëmigreerde Nederlandse boerenfamilie en Liesbet, een toffe madam uit Brugge die net naar hier verhuisd is om met Roel, de zoon des huizes, haar leven op te bouwen.
We bezoeken ondertussen een aantal melkboerderijen hier in de buurt, van carrousel, robotfarm tot visgraat met swing-over systeem, we doen dus wat research voor mama Chantal en Marc. Deze ochtend hebben we zelfs 300 koeien gemolken, jep Marc, in 2u tijd in een visgraat met 60 koeien!
Heerlijk ook om na 2 maand niet op een te dunne matras en in een te klamme camionette te slapen, heerlijk om elke dag lekker uitgebreid te douchen, we kunnen er weer tegen!

Op naar de Catlins en ons zuidelijkste stukje van de trip!

Abel Tasman, bedankt!

Samen met onze Zwitserse vrienden maakten we de oversteek richting Zuidereiland.
Eens daar aangekomen leken de heuvels nóg groter, de valleien dieper en het weer stralender.
We raadpleegden - zoals het goede planners betaamt - het weer vóór we van start gingen en  besloten eerst en vooral de coastal tracks te doen. Kajakken en strandwandelingen zijn nu eenmaal plezant in de regen , maar nóg plezanter bij schoon, zonnig weer!

Abel Tasman, u wordt trouwens bedankt! U was geweldig!
Op dag 1 kajakten we ons een weg door groenblauw helder water, langs beloofde gouden stranden, - al lijkt het Oostendse strand ons ook vrij goud - zon op de smoel, spelende zeehonden rond ons, wind netjes op de rug.

Het gehoopte resort om in te overnachten, bleek een illusie te zijn, al deed de prijs ons wel in die richting denken.
We konden echter wel warm ingeduffeld op een kamer met onze Zwiterse buddies, zonder verdere aanverwanten.

Dag 2 en dag 3 brachten ons langs padjes diep in de bossen, we slenterden kilometers langs gouden stranden, zoefden langs onverantwoord harde natuurlijke glijbanen in watervallen waarin water net niet ijs bleek te zijn en sliepen in gigantische dorms waar we leerden dat kleine fijne meisjes snachts écht wel in luide monsters kunnen veranderen.

Abel, we hadden uw plaats niet graag in de zomer bezocht gezien de wegen nu al platgetrappeld leken te zijn, maar de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat we een nieuw stukje paradijs ontdekten.

X!

Laatste dagen op het Noordereiland zijn geteld!

En of we ons hebben uitgeleefd op kermis-NZ! De laatste week was uitzonderlijk, de afwisseling van activiteiten, omgevingen en ervaringen zal moeilijk nog te evenaren zijn.  Rotorua, aangeduid door Maarten en Veerle als een 'point of interest' omwille van z'n wilde MTB tracks stelde ons niet teleur. Tel daarbij een downhill fiets van 4600 klakkers tussen je benen en je kunt het waarschijnlijk al wel raden: DIKKE FUN. Beth kon wel met wat minder stoer en imposant en koos voor een gewóón goede mountainbike om een aantal uurtjes pret te beleven.
Rotorua is ook bekend om z'n cultuur, hotsprings en andere vreemde activiteiten omwille van z'n vulkanische omgeving. Dus na de inspanning de ontspanning, we doken de hotsprings in, snoven wat Maori cultuur op en laadden onze batterijtjes op om de volgende ochtend opnieuw te crossen in de bossen.
In de namiddag vertrokken we naar Ohakune, waar Wannes en Nele ons opwachten met de lekkerste penne à la Nele!

De volgende dag was er eentje op de latten. Laat dát nu net het fijne aan NZ zijn, het ene moment zit je in een warm riviertje te bekomen van een helse rit door de bossen, het andere begeef je je al boardend op één of andere actieve vulkaan!
Trouwens een unieke ervaring om niet omringd te zijn door andere bergen maar uit te kijken over groene vlaktes en om boven de wolken te turen. Wannes ontpopte zich tot meestergids en presenteerde Martijn de verborgen plekjes in het gebied.

'S avonds een avondje in de kroegen om de volgende ochtend het gaspedaal richting de Tongariro crossing in te duwen. Maar door de aanhoudende sneeuw en ferme bewolking was het te delicaat om de tocht zonder gids te doen. Hadden we kunnen kiezen, we waren trouwens berggids geworden, bakken geld vragen die mannekes hier om de weg door wonderland te tonen. En bakken geld, dat hebben we niet :)
Bon, alternatieven gezocht én gevonden, een uur later vertrokken we richting Tama lakes, prachtige tocht van 17 km, mét zon én views op de drie prachtige vulkanen.

Alhoewel we elkaars zonnetje zijn begonnen we toch een tekort aan vitamine D te ervaren en kozen om nog wat UV-straling ( dat krijg je hier onverdund en ongefilterd op je smikkel) op te doen richting de westkust.
Wat volgde: 4 dagen van surfen en zonnen op zwarte stranden ( van wit naar zwart, kwestie van de nuances wat te zien), we klommen tot het hoogste punt op Mount Taranaki zonder de nodige hulp van gids en extra materiaal en cruisten onszelf een weg naar beneden langs de surf highway.
Ondertussen zijn we in Wellington gearriveerd, de laatste stop op het Noordereiland. Morgenochtend vertrekt onze carferry richting koudere, maar nog veelbelovendere oorden!

Het Noordereiland bood ons regen, maar bovenal een prachtig groen heuvelachtig teletubbieland waar schapen, koeien en geiten vrolijk over dartelen.
De uurtjes in de auto al even mooi als de geplande stops, de vulkanen dreigend actief maar niet té, de hikes uitdagend maar doenbaar en 'absolutely stunning' ver onder water tot ver boven de wolken.

Op het Zuidereiland plannen we enkele meerdaagse hike- en-kanotochtjes, een weekje bij Roel en Liesbet op een boerderij in het zuiden, een marathon voor Martijn en vooral nóg meer verwondering en q-time!

X