Mar-athon-tijn!

Martijn: " Ik had na m'n elleboogblessure enkele maanden geen klop meer gedaan. Toch niet qua sport. Sinds ons vertrek 2 maanden geleden had trainer Ben weer een schemaatje klaar om me in 7 weken klaar te stomen om de 42 kilometer uit te huppelen. De waarschuwing 'verwacht er niet te veel van' terwijl hij vertwijfeld m'n groeiend bourgondische gezwel bekeek, deed me beseffen dat ik wel een zeer groot vuil varkentje te wassen had. De eerste trainingen deden ook helemaal geen goed aan m'n zelfvertrouwen. Het feit dat Bethje nu wat meer slaap nodig had dan anders, maakte het trainen wel wat eenvoudiger. Ik ging 's morgens vroeg lopen, terwijl Beth de kleine nog wat liet uitslapen. Tempo lopen en een gemiddelde snelheid aanhouden waren al helemaal belachelijk, onverharde tracks met ladders of van rots naar rots springen om beekjes te kruisen, waren meer regel dan uitzondering.
Alhoewel het de oudste marathon in de zuiderse hemisfeer is, was de marathon zelf geen heroïsche tocht met finish in een stadion als climax. Het was een eerder sobere tocht met 50 deelnemers. De weg was gelukkig verhard, maar helaas een niet afgezette, heuvelende provinciebaan, waar trucks nét niet het haar van m'n kieten afreden. Beth, die me trouw om de 5 km kwam bevoorraden en vooruitschreewen, was een oase in de dorre woestijn van afzienland. ;)
Vooral de 36e kilometer en deze erna waren harde dobbers. De weg bleef maar komen en de hellingen bleven kronkelen.
Maar eind goed al goed, het vooropgestelde doel van 3u30 is netjes behaald. De masseuse heeft aan mij alvast een vette kluif gehad.